Hazael aan het woord: “Een dubbele agenda vind ik lastig” 

Binnen het team van Demás plus heeft Hazael een belangrijke functie. Niet alleen is Hazael actief in het werkveld, ook is hij zaakwaarnemer en weet hij precies wat binnen het bedrijf gebeurt. Hij is één van de oprichters van Demás plus.

Het was niet altijd mijn plan

Als ik terugkijk op hoe ik in de zorg terecht ben gekomen, kan ik met zekerheid zeggen dat het niet altijd mijn plan was. Ik had altijd al de ambitie om met jongeren te werken en specifiek als sportdocent binnen cluster/praktijkscholen en jeugdgevangenissen. Na mijn studie aan CIOS ben ik mij echter gaan verdiepen in ambulante hulpverlening. Mijn wens was om sport te combineren met de hulpverlening. Ik kan zeggen dat deze keuze het beste besluit van mijn leven was.

Hedendaagse zorg soms onnodig gecompliceerd

Mijn geduldige en invoelende aard is wat mij goed van pas komt bij het werk dat ik doe. Ik heb niet lang nodig om de problematiek te herkennen en acties uit te zetten. Mijn visie op de hedendaagse zorg is dat het soms onnodig gecompliceerd wordt gemaakt door hulpverleners zelf. Het kan veel makkelijker als de juiste expertise en kennis wordt toegepast. Helaas zie ik in het werkveld dat het lijkt dat sommige hulpverleners niet meer met hun hart in de hulpverlening zitten of het juist bagatelliseren als het gaat om nodige scholing en kennis. Erg zonde!

Het werken in de zorg betekent veel voor mij, omdat het mijn passie is en waar ik mijn talenten kan inzetten. Ik voel me echt op mijn gemak bij cliënten. Het is mooi om te zien hoe zij groeien en ontwikkelen. Wat ik de grootste uitdaging vind? Het werken met mensen met een dubbele agenda. Hoewel je weet dat de persoon een dubbele agenda heeft, probeer je dit zo professioneel mogelijk te veranderen. Vaak lukt dit wel en soms niet, en daar hebben mensen verschillende visies op.

Welke situatie is het meest bijgebleven?

Als ik terugdenk aan mijn eerste cliënt, denk ik: “Wauw, wat hebben we veel bereikt! Maar tegelijkertijd is er ook nog veel te behalen.” Er zijn momenten geweest die mij altijd bij zullen blijven. Een van deze momenten is het begeleiden van een jongen die gediagnosticeerd was met autisme. Zijn vorm van communicatie was fysiek geweld richting familieleden. Samen met zijn ouders, docenten en andere betrokkenen hebben we zijn gedrag kunnen veranderen en de jongen handvatten gegeven om op een andere manier te communiceren. Dat was een bijzonder moment dat ik nooit zal vergeten.